Moi niektórzy uczniowie zaskakują mnie swoją wiedzą.
Jest to motywacja do tworzenia ciekawszych i ambitnych lekcji.
Dzisiaj chciałam zaprezentować komiks Vb o Heliosie i Faetonie. Brawo Chłopaki!!!!
A oto ilustrowany fragment z "Mitologii" Jana Parandowskiego:
Helios (Sol)
We wszystkich religiach indoeuropejskich istniał kult
słońca, ogromnej, życiodajnej siły, zawartej w tym wielkim ognisku, które co
dzień zapala się w różach jutrzenki i gaśnie w szkarłatach zachodu. Grecy
podzielili królestwo słoneczne między dwóch bogów: Apollo, pan życia i śmierci,
wyobrażał dobrą i wielką potęgę słońca; Helios zaś był woźnicą wyjeżdżającym o
świcie znad brzegów Oceanu, aby znów o zachodzie, po drugiej stronie
widnokręgu, zanurzyć się w falach tej rzeki otaczającej ziemię dokoła i orzeźwić
siebie i swoje konie chłodną kąpielą. Miał on pałac cudowny, cały ze złota,
pełen drogich kamieni i ozdób z kości słoniowej. Podwoje srebrne, na których
wyrzeźbiono rozmaite dziwne historie — otwierały się wprost ku wielkiej sali,
gdzie w purpurę odziany siedział na tronie ze złota Helios, w otoczeniu Dni,
Miesięcy, Lat i Stuleci, w koronie promienistej, tak jasny i błyszczący, że
nawet syn jego Faeton nie śmiał mu spojrzeć w oblicze, z obawy, by wzroku nie
stracić. A właśnie miał ważną i pilną sprawę do ojca. Od progu tedy przemówił.
Oto na ziemi drwią z niego, mówią, że nie jest synem słońca. Jeśli ojciec go
kocha, niech mu powie całą prawdę i niech spełni życzenie, z którym tu
przyszedł. Helios odparł, że Faeton jest jego dzieckiem, i nie pytając, czego
by pragnął, przysiągł, że każde jego życzenie wypełni. Wówczas młodzieniec
prosił, aby mu zezwolił raz jeden wyjechać na wozie słonecznym. Zatroskał się
Helios i zaczął przedkładać chłopcu, że to rzecz bardzo niebezpieczna, bo
kierowanie wozem słońca jest trudem wielkim i wymaga wielkiej siły. Chłopak
jednak nie chciał ustąpić. Cofać się było za późno, dał bowiem Helios
przysięgę. Z promiennego pałacu słońca wyjechał Faeton na wozie ognistym i
wzbił się pod lazurowe sklepienie. Wnet poznały rumaki nieśmiertelne, że jakaś
miękka i niewprawna dłoń je prowadzi. Zboczyły zaraz ze swej drogi. Raz
wznosiły się tak wysoko, że eter zaczynał płonąć, to znów opadały tak nisko, że
aż rzeki wysychały. Wtedy to Etiopom poczerniała skóra, a zielone pola Afryki
zmieniły się w pustynię. Ziemia, której ogień już palił wnętrzności, jęknęła i,
podniósłszy ręce do nieba, zaczęła wzywać pomocy Dzeusa. Król bogów, widząc
bożyca pędzącego na zbłąkanym rydwanie i konie spłoszone, raził go piorunem.
Faeton spadł z wozu do rzeki Erydanu. Tak zakończył swą podróż podniebną syn
złotowłosej Klymeny. Jego imię przetrwało w nazwie lekkiego powozu, który dziś
wyszedł z mody.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz